Festival de Cannes 2007

Πριν δύο ημέρες ξεκίνησε για 60^η φορά το Festival de Cannes, πέρασαν κιόλας 60 χρόνια, από τα οποία τα περίπου 10 τελευταία το παρακολουθώ πολύ ενεργά, και αποτελεί αναμφίβολα το festival που προτιμώ. Εννοείται πως δεν αναφέρομαι στην όποια διασημότητα και αίγλη που οι αστέρες κάθε είδους προσφέρουν τον Μάιο στην croisette.

Οι Cannes αποτελούν το γεγονός, δεν μου αρέσει ο κλειστός όρος festival, που σηματοδοτεί την κάθε κινηματογραφική χρονιά, άλλες φορές λιγότερο άλλες περισσότερο. Δεν έχω σκοπό να κάνω κάποια στείρα ιστορική αναδρομή ή να παρουσιάσω τις εξελίξεις και τους νικητές ανά χρονιά, αυτά μπορεί ο καθένας να τα βρει εύκολα σε κάποια βάση δεδομένων, αλλά ενδεικτικά να δείξω ένα μικρό μέρος της σημασίας του ίδιου του θεσμού.

Στο festival κάθε χρόνο παρουσιάζεται κάτι καινούριο, δίνεται η δυνατότητα για ακόμα ένα βήμα σε κινηματογραφικές αναζητήσεις, προσφέρονται νέες εικόνες στους θεατές και καταξίωση στους δημιουργούς. Τα τελευταία χρόνια βέβαια τα όρια του έχουν ξεφύγει αρκετά από αυτά της Ευρώπης και γλυκοκοιτάζει έντονα τις δύο άκρες του Ειρηνικού, από την μία παίρνει την απαραίτητη δόξα και λάμψη που πάντα χρειάζεται και από την άλλη το νέο υλικό, την νέα ματιά που είναι επιβεβλημένη.

Το βραβείο, είτε ως Palme d'Or είτε ως Grand Prix, δεν είναι απλά ένα ακόμα έπαθλο, δεν μπορεί να είναι μόνο αυτό, είναι ίσως η κορυφαία επιβράβευση μιας ολόκληρης τέχνης. Οι βραβευμένες ταινίες στο πέρασμα αυτών των 60 χρόνων είναι τόσο ετερογενείς μεταξύ τους και η κάθε μια άφησε κάτι διαφορετικό, από τον noir Third Man στην μεθυστική Dolce Vita, από την πολιτική βράβευση της Viridiana στην καλλιτεχνική δικαίωση του Taxi Driver, από την εξύψωση του Apocalypse Now στην αναζήτηση του Otac na Službenom Putu, από το μελωδικό Piano στο υβριστικό Pulp Fiction και από την Αιωνιότητα στην Dancer in the Dark…

Τα χρόνια πέρασαν και το festival δεν παίζει πλέον τον ίδιο ρόλο όπως παλιά, είναι λογικό άλλωστε, η Nouvelle Vague του ’68 δεν έχει απολύτως τίποτα κοινό με το Dogma ’95, οι πολιτικές αναταράξεις που έφερε η βράβευση της Viridiana δεν συγκρίνονται με αυτές για το Fahrenheit 9/11, ο ρομαντισμός του Brief Encounter δεν είναι ίδιος με της τρέλας του Wild at Heart, ο φωτογράφος του Blowup δεν κινείται στους ιδίους χώρους με αυτόν του Ta'm-e gilass, οι κασέτες στο Conversation δεν είναι sex, lies, and videotape και ο πόλεμος του Apocalypse Now ήταν διαφορετικός από τον εμφύλιο του Underground... Παρά τις αλλαγές του όμως παραμένει ακόμα και σήμερα στην πρώτη γραμμή διατηρώντας όλο το ενδιαφέρον στραμμένο πάνω του.

Στο φετινό festival, και στο διαγωνιστικό τμήμα, κυριαρχούν οι ρομαντικοί Ασιάτες και οι Αμερικάνοι επιδρομείς, με μεγάλα ονόματα και από τις δυο πλευρές, παρόλα αυτά θα προτιμούσα να έβλεπα τον Andrey Zvyagintsev να επαναλαμβάνει την επιτυχία που είχε 4 χρόνια πριν στη Βενετία και να φεύγει από τις Cannes με το Palme d'Or. Τέλος, ως ευχή για τα 60^α του γενέθλια, θα ήθελα να βλέπω το festival να παραμένει πάντα το ίδιο φρέσκο όπως πάντα και να συνεχίζει να επηρεάζει την 7^η Τέχνη όσο κανένα άλλο.