Gimme Shelter

Βρισκόταν και πάλι εκεί, στην κόλαση που είχε μισήσει όσο τίποτα άλλο στη ζωή του, στο μέρος που είχε ορκιστεί στην εικόνα της μάνας του ότι δεν θα περνούσε ποτέ ξανά, ούτε λεπτό. Κόλαση, πόσο μικρή φαντάζει αυτή η λέξη στο μυαλό του για κάτι που είχε ζήσει τόσο έντονα στο πετσί του και όμως έπρεπε να είναι εκεί, δε του άφησαν άλλη επιλογή. Ήταν υποχρεωμένος…

Ποιοι τον υποχρέωσαν; Έβγαλε από το τσεπάκι του την φωτογραφία της, την κοιτούσε, σκονισμένη βέβαια, λίγο τσαλακωμένη, λίγο ξεθωριασμένη, αλλά ήταν εκεί, γι’ αυτήν είχε ξαναέρθει. Κάθε μέρα την κοιτούσε και ας μη μπορούσε να τη δει να μεγαλώνει, να μη μπορεί να την ακούσει να του φωνάζει. Απέναντί του ένα μάτσο πιτσιρίκια, τι ήξεραν αυτά από την κόλαση, όταν είχε πρωτοέρθει έτσι ήταν και αυτός.

“Μερικοί μήνες εκεί πέρα να κάνουμε τη δουλειά μας και μετά θα τρώμε την σύνταξη σπίτια μας για μια ζωή.” Τις ίδιες μαλακίες έλεγαν και τα σημερινά παιδιά, 20 χρόνια μετά, το ίδιο παραμύθι πουλούσε ακόμα και δεν είχε έρθει κανένα τους να ρωτήσει και τους παλαίμαχους. Χα, παλαίμαχοι τα τότε γεράκια… Κατάντια και ξεπεσμός τη μία μέρα ήρωες και την άλλη τροφή για τα σκυλιά. Έτσι τον είχαν βρει τον καλύτερο της μονάδας του, ζούσε πλέον στα σκουπίδια, άνεργος, ξεφτιλισμένος και άρρωστος μέχρι που τον αποτέλειωσαν

Δεν ήθελε να έχει αυτή τη τύχη και δε του άφησαν άλλο περιθώριο, είμαστε εν καιρώ πολέμου τον διέταξαν, και έπρεπε να είναι εκεί να εμψυχώσει αυτά τα κουτάβια για πράγματα που ακόμα δεν είχαν μάθει και όταν φτάσουν στην ηλικία του δε θα τα έχουν ξεχάσει όπως και ο ίδιος δεν τα είχε ξεπεράσει. Τα ψυχολογικά του προβλήματα ήταν μεγαλύτερα από τα όποια φυσικά, αλλά κατάφερνε να τα κρύβει γιατί αλλιώς θα είχε πάρει και άλλους στο λαιμό του.

Άμμος, αυτή τη γαμημένη άμμο την έβλεπε κάθε βράδυ στον ύπνο του να τον τυλίγει και να τον πνίγει, μια κινούμενη άμμος που δεν τον άφηνε να αναπνεύσει και πεταγόταν κάθιδρος για να ξεμείνει πάλι άυπνος. Κούνησε το κεφάλι του και κοίταξε τα νέα του παιδιά, οι μισοί θα επέστρεφαν πίσω τυλιγμένοι σε σημαίες, αόρατοι σαν να μην έφυγαν ποτέ, έτσι έπρεπε, το ‘χε ξαναδεί το έργο. Άλλα όσο περνούσαν τα χρόνια τόσο και χειροτέρευε.

Λογικό όταν δε δίνεις καμία διέξοδο κανένα καταφύγιο για όλα αυτά τα παιδιά κάπου θα πρέπει να στραφούν για να επιβιώσουν και να ζήσουν τις οικογένειες τους. Ποιους να κατηγορήσεις γι’ αυτόν τον ξεπεσμό; Τους ίδιους; Θα ήταν άδικο και θα έδειχνε άγνοια. Έτσι όμως πρέπει η κάθε αυτοκρατορία να εκτρέφει το στρατό της και να φροντίζει να υπάρχει πάντα διαθέσιμος για τις όποιες διαθέσεις της. Αγορά είναι πρέπει να δημιουργείς τις ανάγκες και οι πελάτες έρχονται μόνοι τους, αλλά τι πελάτες… Όχι πως οι ίδιοι κάποτε ήταν οι σοφοί της παρέας αλλά τι να περιμένεις να ξέρει ένα 18χρονο που μέχρι χτες βύζαινε και τώρα πρέπει να του βγάλεις τη μουσική από τα αυτιά για να μη σκοτωθεί; Δεν ήταν άγιοι ούτε εκείνοι όταν έκαναν τις καταχρήσεις τους, τώρα δηλαδή γιατί τα πράγματα να έχουν αλλάξει; “Μαλακίες”, σκέφτηκε καθώς έπινε κρυφά μια τελευταία γουλιά από το φλασκί του, η μόνη κατάχρηση που του ‘χε απομείνει. Απλά σήμερα άλλαξαν τα μέσα, ο εθισμός παρέμεινε ίδιος, για όλους. Η ψευδεπίγραφη προστασία τους έστελνε όλους εκεί νομίζοντας ότι θα είναι ασφαλείς από όλα.

Οι εντολές, αυτές οι πουτάνες οι εντολές, τους έστελναν να αντιμετωπίσουν συνομηλίκους τους για ποιο λόγο; Για το καλό τους; Έτσι έπρεπε να πιστεύουν, έτσι έπρεπε να το δικαιολογούν, ήταν οι νέοι σταυροφόροι που απλά έπρεπε να παραμένουν πειθήνια όργανα σε ότι τους ζητηθεί. Μαζί με αυτούς και ο ίδιος, το πρότυπο, ο ήρωας στα μάτια τους, αυτός που είχε βγει νικητής από αυτό το μέρος, που να ‘ξεραν ποιος πραγματικά ήταν.

- Έτοιμοι;, φωνάζει

- Μάλιστα, Κύριε!, απαντούν ταυτόχρονα

“Καριόλα πειθαρχία, οι μισοί από αυτούς άνετα θα με είχαν καθαρίσει σε κανένα σοκάκι για το πορτοφόλι μου και τώρα δε τολμούν να με κοιτάξουν στα μάτια…”, αναλογίστηκε. Στην ηλικία τους, ένας από αυτούς θα ήταν και εκείνος και δε παραξενεύεται.

Αποστολή αυτοκτονίας μεταφραζόταν, το άκρως απόρρητο που ‘χε στα χέρια του, και έπρεπε να τα πείσει ότι είναι ακόμα μια αποστολή ρουτίνας για να ελέγξουν αν τα έργα συνεχίζονται όπως είχαν ζητηθεί από τους εργολάβους. Ήξερε τον κίνδυνο εκείνα όμως όχι, δεν έπρεπε, όπως και ο ίδιος δεν ήξερε τότε που παραλίγο να χάσει το αριστερό του χέρι.

Με ρυθμικά βήματα κινήθηκαν και επιβιβάστηκαν στα αυτοκίνητα.

Τρομερή ζέστη, δεν μπορούσε να αντέξει τη στολή. Ο ήλιος είχε φροντίσει να είναι ανυπόφορα εκεί μέσα. Τον μισούσε και αυτόν μαζί με τον τόπο, δεν τον άντεχε, είχε πατήσει τον όρκο του για τα γαμημένα φράγκα, για να βρεθεί και πάλι εκεί… Του ήρθαν όλα στο μυαλό και ασυναίσθητα χάιδεψε το τσεπάκι. Το είχε πάρει απόφαση στο τέλος της ημέρας θα υπέβαλε την παραίτηση του, δεν τον ένοιαζαν οι όποιες κυρώσεις, αύριο ήθελε να φύγει από εκεί και να φύγει για πάντα.

- Στρίψε δεξιά, διατάζει τον οδηγό

- Μα, Κύριε δεν είναι από εδώ ο δρόμος μας, ψέλλισε

Φυσικά και δεν ήταν, φυσικά και δεν πήγαιναν εκεί που τους είπε, φυσικά και τα ήξερε όλα.

- Να εκτελείς τις διαταγές, φώναξε και η άγρια ματιά του σα να διαπέρασε τα σκούρα του γυαλιά

- Μάλιστα, ΚΥΡΙΕ, έγνεψε τρομαγμένος ο οδηγός

Δεν υπήρχε αμφιβολία, ναι αυτός ήταν ο κύριος της υπόθεσης, σε αυτόν πίστευαν, αυτόν εμπιστευόντουσαν και αυτός θα ήταν που θα τους θυσίαζε για το καλό των επομένων που θα καθάριζαν την περιοχή για να συνεχιστεί το έργο.

Λίγα χιλιόμετρα μετά ένα σταματημένο αυτοκίνητο στη μέση του πουθενά.

- ΣΤΑΜΑΤΑ!, ωρύεται

Κενό, ήχος έκρηξης, τα μάτια της κόρης του τον κοιτάνε, μια πύρινη κουβέρτα τον σκεπάζει.
Όντως, αύριο θα φύγει για τελευταία φορά από την κόλασή του.