Blue Story

Ξημερώνει, εκείνη κολλημένη στο βιβλίο της να διαβάζει, και ας είχε περάσει όλο το βράδυ ξύπνια, πρέπει να συνεχίσει, πρέπει να το τελειώσει. Νωρίτερα είχε δώσει υπόσχεση στον εαυτό της ότι θα διάβαζε τρεις-τέσσερις σελίδες ίσα ίσα για να νυστάξει και μετά θα σταματούσε όμως, να πέντε ώρες μετά, βρισκόταν με αυτό το βιβλίο στα χέρια, έχοντας ήδη διαβάσει το μισό και μην κρατώντας για ακόμη μια φορά μια υπόσχεση στον εαυτό της.

Ήταν σε υπερένταση, ρουφούσε την κάθε λέξη, τα χέρια της χάιδευαν απαλά της σελίδες και ο ήχος του χαρτιού συντρόφευε την κάθε της κίνηση. Όταν κάτι της άρεσε, περνούσε απαλά το δάχτυλό της από πάνω, κάτι σαν χάδι, ένα ιδιότυπο δέσιμο με το κείμενο, ήθελε να υιοθετήσει εμπράκτως τα γραφόμενα και έτσι να επιβραβεύσει τον συγγραφέα. Πάντα της άρεσε να έχει τον έλεγχο, μονίμως ήθελε να είναι η υπεύθυνη των πάντων και το βιβλίο ικανοποιούσε αυτήν της την αυταρέσκεια. Σήκωσε για λίγο τα μάτια της και γέλασε κοιτώντας τον εαυτό της, στον καθρέφτη απέναντί, φορούσε μόνο ένα ανοιχτό λευκό πουκάμισο, και η αντίθεση του με την μελαχρινή της επιδερμίδα πάντα την προκαλούσε ευχάριστα, και δεν ήταν η μόνη.

Μάζεψε για ακόμα μια φορά τα μαλλιά της, ένιωθε κουρασμένη το ήξερε πως έπρεπε να σταματήσει αλλά δε το έκανε, της έδινε δύναμη αυτή της η ανάγνωση, της πρόσφερε μεγαλύτερη ηρεμία απ’ ότι ένας τυπικός ύπνος. Το φως του ήλιου άρχιζε να ξεπροβάλει από το μισάνοιχτο παράθυρο, και αυτό το είχε ξεχάσει, όλα τα είχε ξεχάσει σαν να μη βρισκόταν εκεί σαν να μην ήταν η ίδια που πριν μερικές ώρες μύριζε τις σελίδες ενός καινούριου βιβλίου. Ήταν συγκλονιστικό, μέσα σε τόσο λίγη ώρα κατάφερε να την κατακτήσει, ας ήταν από τις «δύσκολες», και να την οδηγήσει σε νέες ατραπούς, άλλωστε το είχε ανάγκη.

Έπιασε τον εαυτό της να χάνεται μέσα στις λέξεις, τα κενά ανάμεσα τους να μεγαλώνουν και αυτή να πέφτει σε μια άβυσσο, διέξοδος δεν υπήρχε. Έκλεισε τα μάτια της και σκέφτηκαν όλα όσα είχαν συμβεί τις τελευταίες μέρες, την αποτυχία στη δουλειά της, την καινούρια σχέση που πλέον ήταν ήδη ρουτίνα, τα μόνιμα συναισθηματικά της κενά, την ανικανότητα της να αγαπήσει όπως άκουγε συχνά. Την ίδια στιγμή αισθάνθηκε τα νύχια της να μπαίνουν βαθιά μέσα στη σάρκα της κάτι σαν άρπαγμα πριν την μεγάλη καταστροφική πτώση, σαν να είχε βρει το τελευταίο σημείο να πιαστεί. Ακούμπησε τρομαγμένη το βιβλίο στα πόδια της και έβαλε την τελευταία γουλιά του Pinot Noir στο ποτήρι της, το μπουκάλι είχε ήδη τελειώσει…

Ξαναπήρε το βιβλίο, σκέφτηκε πόσα είχε να κάνει εκείνη την ημέρα αλλά έπρεπε να τελειώσει και έτσι η κάθε λέξη διαβαζόταν συλλαβιστά. Ενοχές ενοχές ενοχές, ναι αυτό ήταν, κάθε φορά που αφηνόταν σε μία απόλαυση οι ερινύες της θύμιζαν τις αμαρτίες της, γιατί πάντα μια απόλαυση έχει τις θυσίες της. Κοίταξε την ώρα, ήταν ήδη αργά για να κοιμηθεί αλλά νωρίς για να κάνει κάτι άλλο, το κρεβάτι της, ήταν άθικτό και αυτή είχε κουλουριαστεί όλο το βράδυ στην αγαπημένη της πολυθρόνα περιμένοντας ίσως καρτερικά την υλοποίηση των όσων διάβαζε.

Κενό κενό κενό ένα απόλυτο ακέραιο αδηφάγο κενό βρισκόταν πάντα και την περιέβαλε, τυπικά έπρεπε να είναι ευτυχισμένη, όφειλε να είναι ευτυχισμένη, το χρωστούσε στη θέση της και στη ζήλια των άλλων. Ειρωνεία, η ευτυχισμένη ήταν εκεί μόνη της με ένα βιβλίο όλο το βράδυ, αυτή ήταν η πραγματικότητα της, αυτό ζήλευαν όλοι… Η πολυθρόνα είχε πάρει για ακόμη μια φορά το σχήμα της, αυτή ήταν η αγκαλιά της εδώ και πολλά χρόνια η μόνη που τις είχε μείνει πιστή.

Στα αυτιά της ακουγόταν η σπαρακτική φωνή της Ella να της τραγουδά:

Blue moon
You saw me standing alone
Without a dream in my heart
Without a love of my own

Αυτό ήταν που την εξέφραζε εκείνη τη στιγμή, και δυστυχώς όχι μόνο τότε, αυτό το απόλυτο κενό. Μόνο που εκείνη τη βραδιά αντί να τη συντροφέψει το φεγγάρι, ήταν ένα βιβλίο, αλλά και τα δύο είχαν το ίδιο μειονέκτημα, ζούσαν για περιορισμένο χρόνο, και δυστυχώς το πρώτο είχε ήδη φύγει ενώ το άλλο περνούσε τις τελευταίες στιγμές του στα χέρια της.

Όσο πλησίαζε προς το τέλος τόσο ένιωθε την ανάσα της να βαραίνει, τα χέρια της να τρέμουν, το στήθος της να δέχεται γερά χτυπήματα και να έχει ιδρώσει. Ήταν παρανοϊκό αυτό που αισθανόταν άλλα δεν το έλεγχε, είχε βουτήξει μια για πάντα μέσα σε αυτό, άγγιζε τις στιγμές, ανέπνεε τον ίδιο αέρα με τους ήρωες, ήταν παρούσα, επιτέλους κάπου, υπήρχε, απέκτησε ουσία. Απολάμβανε το κάθε συναίσθημα, την κάθε πρόκληση σαν να ήταν δικιά της, στο μυαλό της ξεχείλιζαν εικόνες και έσφιγγε γερά το βιβλίο στα χέρια της, δεν ήθελε να το αποχωριστεί. Η άρνηση της ότι τελειώνει ήταν μεγαλύτερη από την επιθυμία της να το ολοκληρώσει. Οι σελίδες έκαιγαν και μεγάλωναν, το πέρασμα από την μία στην άλλη γινόταν με δυσκολία, τις γυρνούσε τόσο προσεκτικά με φόβο μην την βλάψουν είχαν γίνει ξαφνικά τόσο επικίνδυνες και εκείνη τόσο ευάλωτη.

Διάβαζε, διάβαζε, διάβαζε και άρπαζε κάθε σκέψη, μετρούσε κάθε λέξη, οι χτύποι πιο έντονοι, η ανάσα πιο βαριά, οι σελίδες πιο εύφλεκτες, το μυαλό σε έκσταση και ξαφνικά χωρίς να το καταλάβει έφτασε στο απόλυτο λευκό. Ναι, ναι ήταν αλήθεια η ψευδαίσθηση της είχε πάρει τέλος. Αναστέναξε δυνατά, ακόμα έτρεμε σύγκορμη, έγειρε το κεφάλι της πίσω και έκλεισε το βιβλίο στην αγκαλιά της. Έριξε μια τελευταία ματιά στον καθρέφτη, το πουκάμισο είχε κολλήσει πάνω της και διέγραφε το ξεκάθαρα κορμί της και τότε αισθάνθηκε επιτέλους ολοκληρωμένη…